Wildcard trener Vincent "vinS" Jozefiak jest jednym z nielicznych trenerów, którzy nigdy nie grali zawodowo, ale zbudowali sobie reputację wyłącznie dzięki działalności trenerskiej. Jego wpływ na Wildcard był imponujący, pomagając podnieść drużynę na nowy poziom. W wywiadzie dla Bo3.gg vinS omówił swoją przesiadkę na międzynarodowy skład, podejście zespołu do adaptacji puli map oraz jak kluczowe dla sukcesu było strukturalne przywództwo. Podzielił się również spostrzeżeniami na temat mocnych stron Wildcard, wyzwań związanych z rozwijaniem graczy gwiazd i swojej filozofii dotyczącej nowoczesnego coachingu.

Czy wszyscy są osiedleni i gotowi na turniej?

Tak, wszyscy są gotowi. Ciężko trenowaliśmy przez tydzień, naprawiając nasze błędy i słabe mapy. Jesteśmy przygotowani.

Jakie przygotowania poczyniliście? Co było waszym najwyższym priorytetem przed turniejem?

Było jasne, że mieliśmy problemy na niektórych mapach, szczególnie Anubis, gdzie przegraliśmy 0-13 z Liquid. Skupiliśmy się mocno na poprawie tej mapy, jednocześnie trenując inne mapy, by wzmocnić naszą pulę. Może to być pierwszy turniej, na którym poczujemy się komfortowo na wszystkich sześciu mapach. Zobaczymy, jak to pójdzie.

Jeśli chodzi o twoją pulę map, zanim wprowadzono Train, twoim stałym banem była Mirage. Teraz wydaje się, że zarówno Mirage, jak i Train są słabymi punktami. Jak to wpływa na twoją elastyczność w draftach? Którą mapę wolisz bardziej?

Właściwie nie mieliśmy sztywnego pierwszego bana. Zwykle graliśmy na wszystkich siedmiu mapach, choć skłanialiśmy się ku Vertigo, gdzie mieliśmy 80% współczynnik wygranych. Strata tej mapy była niefortunna, ale dostosowujemy się. Pracujemy wciąż nad wszystkimi mapami, a Train wygląda obiecująco.

Możesz opowiedzieć więcej o Train? Wiele drużyn miało z nią problemy na Katowice i BLAST, bez dominujących występów. Czy myślisz, że mapa jest gotowa do gry kompetencyjnej?

Jak z każdą nową mapą, drużyny wciąż odkrywają najlepszy sposób gry zarówno po stronie CT, jak i T. Katowice był pierwszym turniejem, gdzie zespoły testowały strategie, a teraz wszyscy uczą się od siebie nawzajem. Uważam, że Train jest w dobrym miejscu. Jedyna zmiana, jaką bym zasugerował, to dodanie sposobu na dostęp do pociągu 6 z Ivy. Poza tym uważam, że jest gotowy. Osobiście wolałbym dostosowania na Anubis, ponieważ wydaje się zbyt przychylny dla strony T.

Co mogłoby pomóc w zbalansowaniu Anubis?

Trudno powiedzieć. CT mają problem z nadmiarem użytkowania narzędzi, a jeśli zbyt wcześnie zużyją nady, Ts mogą bez trudu przeprowadzić egzekucję. Kąty również sprzyjają Ts, co utrudnia CT utrzymanie pozycji. Jeśli drużyna podejmie złą reakcję, mogą zostać zgnieceni. Może dodanie więcej pozycji dla CT, aby rywalizować o kontrolę, by pomogło.

Rozpoczęliście rok od zwycięstwa na turnieju Frost and Fire. Choć nie był to główny turniej, czy podniosło to morale zespołu?

Zdecydowanie. Kiedy formowaliśmy tę drużynę, naszym celem było zakwalifikowanie się na nasz drugi Major, bez presji na pierwszy. Wygrana na Frost and Fire udowodniła, że idziemy w dobrym kierunku i zwiększyła naszą pewność siebie. Ważne jest wygrywanie takich turniejów, ponieważ pomagają one w zaproszeniach i rankingach, co ułatwia wejście na wydarzenia Tier 1.

W społeczności toczy się dyskusja na temat VRS, a drużyny niższej rangi mają trudności z możliwościami. Czy zgadzasz się, że system wymaga zmian?

Nie zagłębiałem się w to mocno, ale ponieważ dostajemy zaproszenia, nie ma to na nas dużego wpływu. Jednak uważam, że powinny istnieć otwarte kwalifikacje na Majors. Poza tym, nie mam silnej opinii.

Wasz skład ma silne trio — Sonic, jBa i Stanislaw. Co sprawia, że są tak skuteczni?

Nie mamy jednego „serca i duszy” zespołu; każdy wnosi coś wyjątkowego. Ale to trio znacznie się poprawiło, ponieważ byli utalentowani, ale nieco przestarzali w swoim podejściu. Moja rola, razem ze szwedzkimi graczami, polegała na unowocześnieniu ich gry. Aran, w szczególności, jest teraz naszym graczem gwiazdą. Miał surowy talent, ale brakowało mu świadomości obecnego metagame'u. Gdy zaczął oglądać dema i uczyć się od innych, jego potencjał został odblokowany.

Kiedy dołączyłeś do Wildcard ze szwedzkimi graczami, jak przechodziliście z mieszanki pomysłów w spójny zespół?

Od początku Stanislaw i ja zorganizowaliśmy nasze podejście. On zajmował się stroną T, a ja koncentrowałem się na stronie CT. Spotykaliśmy się przed treningami, aby dostroić nasze strategie i wprowadzaliśmy tylko w pełni zaplanowane sesje do zespołu. Ta metoda pomogła wszystkim szybciej zrozumieć plan działania. Teraz zespół bierze większy udział w dyskusjach, ale na początku kluczowe było wyraźne przywództwo.

Kwalifikacja do Majora była wielkim krokiem. Jak to wpłynęło na zespół?

Było to ogromne. Naszym pierwotnym celem było zakwalifikowanie się na drugi Major, więc zrobienie tego na pierwszym przekraczało oczekiwania. Uwiarygodniło naszą pracę i zwiększyło naszą pewność siebie.

Jakie są wasze oczekiwania na PGL Cluj-Napoca?

Naszym celem jest dotrzeć do play-offów. Kiedy już tam dotrzemy, wszystko może się zdarzyć. Podchodzimy do tego krok po kroku, zaczynając od naszego meczu przeciwko MIBR.

Konkurencja jest zacięta. Co da wam przewagę nad innymi zespołami?

Cztery najlepsze zespoły — The Mongols, MOUZ, FaZe i jeszcze jeden — wyróżniają się. Wśród pozostałej dwunastki wszyscy są na podobnym poziomie. Naszą największą zaletą jest doświadczenie Stanislawa jako IGL. To może być kluczowy czynnik w dostaniu się do play-offów.

Co sądzisz o swoim meczu z MIBR?

To ciekawy pojedynek. Mamy podobne pule map, więc oba zespoły będą mogły grać na swoich mocnych mapach. To powinien być świetny mecz z wysokopoziomowym CS.

Twoja kariera trenerska zaczęła się inaczej, bez tła jako zawodnik. Jak zaczęła się twoja droga do coachingu?

Zaczęło się od PRIDE, polskiej drużyny szukającej analityka. Rekrutowali z nieznanych talentów, a ja zostałem wybrany spośród dziesięciu kandydatów. Po przejściu ich testu, zostałem trenerem akademii. Tak rozpoczęła się moja kariera trenerska.

Czy spotkałeś się ze sceptycyzmem ze strony graczy, ponieważ nie byłeś zawodowym graczem?

Nie za bardzo. Byłem pasjonatem CS, ale kiedy miałem 19 lat, nadal rozważałem grę. CEO Pride powiedział mi, abym skupił się na coachingu, ponieważ widział we mnie potencjał. Jest wielu trenerów, którzy nie byli zawodnikami — XTQZZZ z Vitality, a nawet trener NAVI w 2017 roku, na przykład. To staje się coraz bardziej powszechne.

Czy uważasz, że brak doświadczenia jako zawodowy gracz daje ci przewagę?

W pewien sposób tak. Wielu byłych zawodników, którzy zostali trenerami, widzi grę z własnej perspektywy, myśląc: „Zrobiłbym to”. Ja zawsze podchodziłem do coachingu inaczej, skupiając się na zrozumieniu, jak gracze myślą i reagują w czasie rzeczywistym, a nie tylko na analizowaniu dem.

Przeszedłeś z analityka na głównego trenera. Jak to się stało?

Emerytowany zawodnik, Looz, zobaczył we mnie potencjał i zachęcił mnie do spróbowania coachingu. To wtedy przeszedłem z analityka na głównego trenera dla głównego zespołu.

Jak rozwijałeś swój styl trenerski przez lata?

Dołączenie do PACT było punktem zwrotnym. Pracowałem z doświadczonymi graczami i zdałem sobie sprawę, że muszę włożyć więcej wysiłku. Oglądałem dema przez osiem godzin dziennie i pracowałem ponad dwanaście godzin, aby się poprawić. To doświadczenie ukształtowało moją filozofię trenerską i pomogło mi zrozumieć, jak podnosić moich graczy.

Przejście do Wildcard było dużą zmianą. Jak dostosowałeś się z polskich składów do międzynarodowej drużyny?

Przejście do Wildcard było dla mnie znaczną zmianą. W Polsce nigdy nie byłem częścią największych organizacji i nigdy nie miałem najlepszych zawodników w moich drużynach. Najlepszym graczem, z którym grałem, był zawsze Sobol — był niesamowity i naprawdę wierzę, że zasługiwał na drużynę z najwyższej półki. Ale oprócz niego nigdy nie miałem dostępu do najwyższej jakości polskich składów, takich jak te w AGO czy Anonymo w ich najlepszym okresie. Największą zmianą dla mnie była ogólna jakość moich kolegów z drużyny. Po raz pierwszy czułem, że mam wokół siebie pięciu silnych zawodników, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem. 

W Polsce mieliśmy poważny problem z graczami gwiazdami — mieliśmy wielu solidnych kotwic, kilku dobrych entry fraggers i wielu zdolnych snajperów, ale brakowało nam prawdziwych graczy gwiazd, takich, którzy mogą przejąć grę. Teraz, w Wildcard, czuję, że mam dwóch graczy, którzy mogą wypełnić tę rolę — Sonic oczywiście, ale także susp. Dzięki temu znacznie łatwiej jest budować ustrukturyzowaną metę i pracować nad strategiami, ponieważ szybciej pojmują koncepcje niż typowi polscy gracze.