Petsa ng Paglabas: Hunyo 26, 2025
Presyo: US$ 69.99 

Kung naisip mo na kung ano ang pakiramdam ng maglakbay sa isang post-apocalyptic na panaginip na may duffel bag na puno ng kargamento, isang bata na may supernatural na pinagmulan, at isang grupo ng mga sikat na personalidad na sumusunod sa iyo sa mga disyerto, ang Death Stranding 2: On the Beach ay nagdadala ng ganon. Hindi ito basta isang sequel kundi isang arthouse statement na nakabalot sa AAA na budget, puno ng simbolismo, at puno ng package delivery mechanics na sa paanuman ay nananatiling meditativo.

Hindi na kailangang paliguy-ligoy pa, hindi ito laro para sa lahat ng manlalaro. Ang pinakabagong gawa ni Hideo Kojima ay mas maingat kaysa karamihan sa mga blockbuster ng ika-21 siglo at madalas na walang katuturan, minsan ay parang sinasadya nitong subukin ang iyong pasensya. Gayunpaman, nag-aalok ito ng gantimpala para sa mga nagbibigay ng oras sa kakaibang ritmo nito, isinusuko ang pilosopiya, ritmo, at hindi karaniwang lohika na nagbibigay ng kamangha-manghang kwento ng tao sa ilalim ng mga panaginip na layer ng kwento.

Pagbabalik ng Postman Prophet

Talagang nagulat ang mga manlalaro sa unang Death Stranding. Isang cargo-delivery sim na may mga multong kalaban at ilang social media integration? Hindi narinig noon. Ngunit sa huli, maraming manlalaro ang nahanap ang kanilang sarili na nahumaling. Sa Death Stranding 2, habang wala na ang pagkagulat, ang natitira ay isang pinahusay na bersyon ng parehong konsepto.

Si Sam Porter Bridges (Norman Reedus), ang ating hindi masyadong sabik na bayani, ay naglagay ng kanyang mga bota upang magpahinga sa Mexico kasama si Lou na hindi na isang fetus-in-a-jar kundi isang toddler na ngayon. Ang pagtamasa ng katahimikan ay hindi nagtatagal. Muling isinusuot ang backpack, pumupunta siya kung saan ang hindi pa natutuklasang mga lupain ng Australia ay ngayon ay isang kaleidoscopic na kalat ng mga disyerto, tundra, at bundok.

Isang Cast Na Karapat-dapat sa Cannes

Bawat bahagi ng larong ito ay nagpapakita ng pagkahumaling ni Kojima sa pelikula. Ang DHV Magellan ay nagsisilbing iyong floating hub at ito ay karaniwang isang luxury cruise para sa pinaka-eclectic na Tahitian gamer ensemble kailanman: Léa Seydoux, Elle Fanning, Guillermo del Toro, George Miller, Nicolas Winding Refn, Troy Baker at marami pang iba. Ang kanilang partisipasyon ay hindi mababaw, dahil sila ay gumaganap ng nuanced metaphoric at emosyonal na makatotohanang pagganap na maaaring nakakakilabot at madalas na umuugoy sa pagitan ng malalim na emosyonal na resonance at metaphorical layers.

Ang mga guwantes ni Fragile ay kumikilos bilang pangalawang pares ng expressive na kamay. Si Rainy ay nagdudulot ng literal na pag-ulan sa kanyang mood. Si Tarman ay nagna-navigate sa mga alon ng itim na alkitran gamit ang kanyang ghost-hand. Mukhang absurd at ito nga, ngunit ito ay gumagana. Sa paanuman, sa pagitan ng lahat ng mga talinghaga at kabaliwan, ang Death Stranding 2 ay nagagawa pa ring maging emosyonal na nakaugat.

Gameplay

Kung inakala mong monotonous ang package deliveries, mukhang hindi sang-ayon si Kojima. Bawat paglalakbay sa kagubatan ay nangangailangan ng tamang estratehiya. Anong kagamitan ang kailangan? Aling daan ang dapat tahakin? Paano maghanda para sa mga panganib mula sa ibang mundo? Ang pag-aayos ng sarili nang estratehiko. Ito ay kakaiba ngunit kaaya-aya. Isang masterclass sa tensyon ng video game at mga pamamaraan ng rhythmic relief.

Ang madalas na pinapabayaan na segment na nagtatampok ng Combat ay nakaranas ng makabuluhang pag-unlad. Ang mga laban sa BTs at iba pang agresibong yunit ng tao ay ngayon ay mas karaniwan, kasama ang mas mabilis na aksyon at paggamit ng mga granada o stealth neck-snaps. Gayunpaman, ang pinaka-kagiliw-giliw na aspeto ng laro ay nananatiling ang mga logistical puzzle nito kaysa sa mga combat sequences.

Isang lugar na talagang namumukod-tangi ay ang multiplayer feature na walang kamali-mali na isinasama sa single player na karanasan. Habang hindi mo direktang nakikipag-ugnayan sa mga gumagamit, ang kanilang mga istruktura, mga palatandaan, at mga item na inilagay sa iyong mundo ay mga alaala ng kanilang nakaraang gawa. Ito ay nagsisilbing babala tungkol sa post-lockdown na social media; isang karagatan ng ephemeral na mga icon na nagpapakita ng virtual na interaksyon na walang tunay na koneksyon ng tao.

Mga Tema na Mas Tumama Pa

Ang Death Stranding 2 ay ganap na isinulat muli pagkatapos ng pandemya, at ngayon ay ganap na sumasalamin dito. Ang takot sa labas na mundo, isang uri ng kinatatakutang pag-iisa, ang kalungkutan ng pagkakahiwalay sa mga tao, mga facade ng social media sa mga tuntunin ng virtual na pakikipag-ugnayan, lahat ng mga temang ito ay naroroon at damang-dama sa bawat pixel.

Ngunit ang pangkalahatang mensahe ay nananatiling puno ng pag-asa: hindi tayo tunay na nag-iisa. Sa pamamagitan ng kahirapan, sa pamamagitan ng distansya, sa pamamagitan ng kamatayan mismo, ang koneksyon ay nananatili. Ito ay isang kakaibang nakakaaliw na pag-iisip para sa isang laro tungkol sa pagdadala ng mga kahon sa pamamagitan ng mga kagubatan na puno ng multo.

Tulad ng nauna nito, ang Death Stranding 2: On the Beach ay tiyak na hindi magtatangkang pasayahin ang lahat. Nagtatampok ito ng mahahabang tuyong bahagi ng gameplay, metaphorical dream-like sequences, at ilang mga kilalang mukha na nagsisilbing patunay sa pagiging kakaiba nito. Habang hindi nito binabago ang gameplay sa anumang pangunahing paraan, pinapabuti nito ang emosyonal na koneksyon.

Score: 9.5/10