Po zakończeniu Glitched Masters 2025 udało nam się porozmawiać z mistrzem turnieju, Ołeksijem “Topa” Topczienko. Z kapitanem Passion UA omówiliśmy trudności, z jakimi zespół zmierzył się podczas wydarzenia, oraz wpływ trenera na wyniki drużyny.

Gratulacje z okazji zwycięstwa! To pierwsze mistrzostwo Passion UA na turnieju LAN. Jakie emocje wam towarzyszą?

Dziękuję za gratulacje!

W dniu zwycięstwa "bagaż emocji" był już wyczerpany, ponieważ dwa dni były bardzo ciężkie. Było wiele napiętych meczów, mało czasu na odpoczynek między grami, bardzo wczesne wstawanie i późne zakończenie. Ale szczerze uważam, że to właśnie takie dni, takie ścieżki kształtują nie tylko zespół, ale i każdego z nas, czyniąc nas bardziej odpornymi na stres i kształtując charakter wojownika.

Na początku turnieju wszystko poszło niezgodnie z planem. W jakim nastroju była drużyna po porażce z Fnatic? Jakie słowa padły i co w ogóle zrobiliście, aby się przestawić i przygotować do dalszej walki?

Oczywiście, przegrana w tym meczu była nieprzyjemna, ale było jasne, dlaczego tak się stało. Na tym turnieju LAN było wiele przemów dostosowanych do konkretnych sytuacji, meczów i przypadków.

Speedrun przez dolną drabinkę — to po prostu coś niesamowitego. Który przeciwnik był najtrudniejszy i najbardziej nieprzyjemny? Czy przygotowywaliście się do konkretnych przeciwników, czy bardziej polegaliście na swoich osiągnięciach? Przecież czasu między meczami było bardzo mało.

Nie wiem, jak dla chłopaków, ale ja nawet nie dzielę meczów na łatwe i trudne, bo prawie wszystkie były z bliskim wynikiem. Przygotowywaliśmy się do każdego przeciwnika, ponieważ szanujemy każdego z nich. Ale wszystko działo się w bardzo przyspieszonym tempie — czasami nawet nie zdążyłem podczas przerwy między meczami przeczytać analizy. Prawie na każdy mecz mieliśmy jednak zwięzłe i najważniejsze informacje o przeciwnikach.

Wczoraj musieliście rozegrać aż cztery mecze Bo3 w jeden dzień. Jak trudne jest to psychicznie i fizycznie?

Cztery Bo3 — to coś "innego" (śmiech). Już wcześniej zdarzało nam się tak grać online, więc myślę, że to nam pomogło. Ale zarówno fizycznie, jak i psychicznie — to bardzo trudne. To była więc ciągła praca nad sobą, samodzielna motywacja i mentoring wewnątrz zespołu.

Jak przygotowywaliście się do finału i rewanżu z Fnatic? Oni mieli czas na odpoczynek, a wy musieliście ciągle grać.

Z jednej strony, to nas wyczerpało, ale z drugiej — ciągle pozostawaliśmy w strefie napięcia, skupienia i walki. Szczerze rozumieliśmy, że nawet po tylu meczach możemy wygrać, jeśli damy z siebie wszystko.

Czym różnił się mecz finałowy od gry w górnej drabince? Przeciwnik ten sam, zawodnicy ci sami, a wynik — zupełnie przeciwny.

Dzięki przemowom, innemu planowi gry i skupieniu na niektórych aspektach, wynik się zmienił.

W pierwszym meczu wybraliście Mirage, a w drugim — Dust2. Dlaczego akurat te mapy?

To było o wyczuciu chwili — jak drużyna i zawodnicy czują się na konkretnej mapie w danym momencie.

Już od kilku miesięcy pracujecie pod kierownictwem T.c. Jak komfortowo się z nim pracuje? Co wniósł do zespołu? W czym najbardziej widać jego wpływ?

Praca z nim jest maksymalnie komfortowa, bez żadnych barier czy niewygód. Mam z nim bardzo ciepły i bliski kontakt, i to dotyczy nie tylko naszej drużyny czy CS.

Najważniejsze dla mnie to struktura treningów i plany na nie. Dzięki temu w tym samym czasie możemy uzyskać znacznie więcej wpływu z przeglądu gier i zajęć teoretycznych.