Ang expansion ng FromSoftware na Nightreign ay nangako ng dilim, ambisyon, at hamon. Natupad nito ang karamihan sa mga iyon, ngunit hindi palaging sa paraang inaasahan ng mga tagahanga. Narito ang isang tapat na paghimay kung ano ang gumagana, ano ang hindi, at kung bakit maaaring maging bagong pagkahumaling at susunod na pagkabigo mo ang Nightreign.

Performance at Mga Isyu sa Teknikal

Nagkaroon ng mga problema sa unang ilang oras pagkatapos ng paglulunsad tulad ng pag-crash at lag spikes. Hindi pa kasama ang ilang problema sa paglo-load ng texture. Pero sinubukan ng mga developer na tulungan ang mga tao na ayusin ang mga isyung ito at ngayon, mas maayos na tumatakbo ang laro. Tumataas ang FPS at nananatiling stable sa mga intense at malakihang laban. Hindi pa kasama ang patuloy na pakiramdam ng kadalian sa paggamit, pinakintab, at sa kabuuan ay makinis. Kahit na nagsimula ito ng mahirap, ang karanasan ay lubos na bumuti mula sa teknikal na pananaw.

Gameplay at Mekaniks

Ang talagang namumukod-tangi ay ang mas koreograpiyadong kalikasan ng mga atake, mas maayos ang daloy ng mga animation, mas natural ang reaksyon ng mga kalaban, at mas mahigpit ang pacing ng mga laban. Nakakatuwang makita kung paano ginagantimpalaan ng laro ang parehong timing at pagkamalikhain, ginagawa ang bawat laban na pakiramdam na personal at intense. Mas mapanlinlang ang mga pattern ng kalaban kaysa dati, ginagantimpalaan ang agresyon habang pinaparusahan ang walang isip na pag-iwas. Mas mapanganib ang mga boss, masikip ang mga arena, at mas matarik ang learning curve, ngunit kapag nanalo ka, pakiramdam mo ay pinaghirapan mo ito. Pati na rin ang Fell Omen ay naging mas malakas at hindi mahulaan.

Disenyo ng Biswal at Direksyon ng Sining

Palaging nangunguna ang FromSoftware pagdating sa mood at environmental storytelling, at pinapalakas pa ng Nightreign ito gamit ang masterful na direksyon ng sining. Ang kalangitan ay naliligo sa isang permanenteng takipsilim, na may nakoruptang liwanag ng mga bituin na nagtatapon ng mahahabang, nakakatakot na anino. Ang arkitektura ay baluktot ngunit maganda, isipin ang isang katedral na parang dumudugo sa sarili nito. Ang bawat frame ay puno ng detalye, mula sa mga disenyo ng armor na may ukit na mga lumang rune hanggang sa mga kalaban na mukhang mas isinumpa kaysa dati. Pati ang iyong Spirit Steed ay nag-iiwan na ngayon ng mga spectral trail.

Mas dramatiko rin ang pag-iilaw, ang mga dungeon ay kumikinang sa fungal bioluminescence, at ang mga open-world na guho ay kumikislap sa ilalim ng mga wasak na buwan. Hindi ito madilim para lang maging madilim; ito ay nakakaapi, misteryoso, at artistikong matapang.

Co-op at Multiplayer

Linawin natin ito: Hindi ginawa ang Nightreign para sa solo players. Oo, may single-player mode, pero parang isang hindi nais na konsesyon ito kaysa isang makabuluhang opsyon. Maraming laban ang malinaw na idinisenyo para sa tatlong-player na mga team, at ang mga solo players ay hindi lang nawawalan ng mga kakampi, nawawalan din sila ng access sa revival, synergy, at maging sa balance. Ang trio ay maaaring mag-revive sa isa't isa sa gitna ng laban; ang lone wolf ay may isang buhay lang at dasal.

Pati ang bihirang one-time resurrection item ay parang pang-aasar lang kaysa isang safety net. Mahal, limitado, at pinipilit kang isakripisyo ang iba pang makapangyarihang kagamitan para lang bahagyang maantala ang iyong kamatayan. Kung ihahambing sa Hades' Death Defiance o Returnal's resurrection artifacts, ang solo design ng Nightreign ay parang hindi pa tapos.

Mga Tauhan

Bawat tauhan na ipinakilala sa Nightreign ay may kakaibang pagkakakilanlan at sinadyang disenyo. Mula sa mga nakakatakot na mandirigma hanggang sa mga misteryosong spellcaster, bawat bagong tauhan ay may sariling istilo ng labanan, kasaysayan, at katangian ng personalidad. Ang talagang namumukod-tangi ay kung paano ang laro ay nakakapagstrike ng isang maselang balanse dahil ang ilang tauhan ay dalubhasa sa hyper aggressive melee combat habang ang iba naman ay umaasa sa support magic o iba pang mga tekniko, kabilang ang mga ranged.

Sa Nightreign, anuman ang paboritong istilo ng labanan ng manlalaro, maging ito man ay cherubic, banshees, agile assassins, o maging heavy witches, tiyak na mayroong isang tauhan na tutugma sa kanilang personal na playstyle, o mag-uudyok sa kanila na mag-eksperimento.

Ano ang Nakakadismaya

Habang maraming dala ang Nightreign sa mesa, hindi ito walang kapintasan. Ang paglalaro nang mag-isa, halimbawa, ay mabilis na nagiging hindi kapanapanabik. Mas buhay at nakakaengganyo ang mundo kapag may kasama, at ang pagharap sa mga boss o pag-usad nang mag-isa ay minsang nagiging paulit-ulit na gawain kaysa isang epikong pakikipagsapalaran. Mayroon ding kapansin-pansing kawalan ng balanse sa mga kalaban, ang ilang mga lugar ay nagtatapon ng napakaraming kalaban nang walang babala, habang ang iba naman ay tila kakaibang walang laman. Bukod pa rito, ang mekanika ng muling pagkabuhay ay may maraming puwang para sa pagpapabuti. Ang pag-revive ng mga kakampi ay awkward, mabagal, at madalas na hindi maaasahan sa gitna ng magulong laban, na maaaring makasira sa daloy ng mga co-op session.

Ang Elden Ring: Nightreign ay nagdadala ng isang nakamamanghang bagong kabanata na nag-eenovate sa lahat ng dahilan kung bakit naging iconic ang base game. Ang bagong lugar ay biswal na nakamamangha, ang labanan ay pinahusay ng mga bagong kakayahan at mas pinong paggalaw ng skeletal, at ang cast ng mga natatanging tauhan ay sigurado na ang bawat manlalaro ay makakahanap ng magandang representasyon ng kanilang sarili. Ang co-op ay lubos na nagpapabuti sa karanasan, bagaman ang mga solo players ay maaaring mahirapang makipag-ugnayan sa laro dahil sa hindi balanseng mga kalaban at hindi magandang sistema ng respawn. Gayunpaman, sa kabila ng magaspang na teknikal na simula, ang laro ay tumatakbo nang kasing kinis ng dati, na nag-aalok sa mga tagahanga ng isang malalim na kasiya-siyang pakikipagsapalaran.

Score: 7.5/10